Ξανθίππη Καραθανάση - Απάνω στην τριανταφυλλιά

..... μαύρα μου μάτια χτίζειν η πέρδικα φωλιά. * Παραδοσιακό τραγούδι του γάμου * Η Ξανθίππη Καραθανάση ελάχιστα γνωστή στο πλατύ κοινό, ιδιαίτερα το πιο νεανικό, είναι από κείνες τις φωνές που ο τίτλος «Ατόφια φωνή» δεν αποτελεί, δημοσιογραφίζουσα λογοτεχνική τσαχπινιά, μα αυτήκοη αλήθεια. Φωνή που βγαίνει χωρίς θεατρινισμούς ( όπως ίσως πολλές άλλες του ’παραδοσιακού’ χώρου), χωρίς έστω καν την υπόνοια θεατράλ τραγικότητας ή ’έμφασης’ όπως δεκάδες άλλες, αντρικές και γυναικείες. ( όχι μόνο του παραδοσιακού, το ’έντεχνο’ στο θεατράλ ομολογουμένως κατέχει τα σκήπτρα) Φωνή που δεν μιμείται καμία άλλη και δεν σου ’θυμίζει’ κάποια προϋπάρχουσα. Φωνή που την ’αισθάνεσαι’ σαν να τραγουδά δίπλα σου, στο τραπέζι που τα πίνεις και γλεντάς πονώντας ή πονάς γλεντώντας. Ελάχιστες φωνές το έχουν αυτό. Μπορεί με πολλές φωνές να ταυτιζόμαστε, να βυθιζόμαστε στο απίστευτο ταλέντο τους, μα είναι εξαιρετικά ελάχιστες εκείνες οι φωνές που μπορείς να τις ’νιώσεις’ χωρίς την ’απόσταση’ του ακροατή που θαυμάζει το ίνδαλμά του, από το βάθος του θεάτρου. Με την Ξανθίππη Καραθανάση, αισθάνεσαι σαν να τραγουδάει κάποιος δικός σου άνθρωπος, στο τραπέζι της χαράς σου, ενώ σου τσουγκρίζει το ποτήρι. Στο τραπέζι της λύπης σου, ενώ σου σφίγγει τον ώμο. Σπάνιο χάρισμα. Ίσως η μόνη τραγουδίστρια εν Ελλάδι που διαθέτει αυτό το χάρισμα είναι η Μαρίζα Κωχ, με τη μόνη διαφορά πως στην περίπτωση της Κωχ, ξέρεις πως είναι δίπλα σου στο τραπέζι, μα δεν τολμάς να της μιλήσεις, από δέος, και θα σκύψεις τα μάτια, στην καλύτερη περίπτωση θα τα κλείσεις, για να βιώσεις το δέος σε κάθε κύτταρό σου. Ενώ με την Καραθανάση, θες να την