Belmiro Barbosa de Almeida Paintings & Works!

Belmiro Barbosa de Almeida (22 May 1858, Serro - 12 June 1935, Paris) was a Brazilian painter, illustrator, sculptor and caricaturist. His first lessons were at the “Liceu de Artes e Ofícios“ (School of Arts and Crafts) in Rio de Janeiro. Later, he enrolled at the Academia Imperial de Belas Artes, where he studied with Agostinho José da Mota and João Zeferino da Costa. In the late 1880s, he travelled to Rome and Paris, where he studied at the Académie Julian, worked in the studios of Jules Lefebvre and participated in several Salons. After that time, having become enamored of the French capitol, he alternated his residence between Paris and Rio de Janeiro. In Brazil, from 1893 to 1896, he held the Chair of Drawing at the old “Escola Nacional de Belas Artes“ (now part of the Federal University of Rio de Janeiro), substituting for Pedro Weingärtner. In 1916, he was appointed to the Chair for drawing from live models. During this time, he also provided illustrations and caricatures for several local publications. As a sculptor, he is best known for his figure of Manequinho (modeled after the Mannekin Pis in Brussels), which is on a public square in front of the Botafogo de Futebol e Regatas clubhouse and has become the club’s mascot. He settled in Paris permanently after World War I, but continued to participate in the “Exposições Gerals de Belas Artes“, winning the Grand Gold Medal in 1921. Perhaps his most famous painting is Arrufos (The Spat), which used the art critic Gonzaga Duque as a model. In turn, Almeida inspired a character in Duque’s novel Mocidade Morta (The Death of Youth, 1899). Belmiro de Almeida (Serro, 22 de maio de 1858 — Paris, 12 de junho de 1935) foi um pintor, desenhista, escultor e caricaturista brasileiro. Belmiro de Almeida fez seus primeiros estudos de desenho e pintura no Liceu de Artes e Ofícios do Rio de Janeiro. Ingressou logo depois na Academia Imperial de Belas Artes, onde teve como professores Agostinho José da Mota, Zeferino da Costa e Souza Lobo. No final da década de 1880, viajou para a Europa, visitando Roma e Paris. Em Paris frequentou o ateliê de Jules Lefèbvre, participou de salões e realizou exposições individuais. A partir de então, alterna residência entre Paris e Rio de Janeiro. No Brasil, ocupou interinamente, de 1893 a 1896, a cadeira de Desenho Figurado na antiga Escola Nacional de Belas Artes, em substituição a Pedro Weingärtner. Em 1916 foi contratado pela escola para reger a cadeira de Desenho de Modelo-Vivo. Dedicou-se a caricatura, colaborando nos principais periódicos cariocas da época e também à escultura, em que o seu trabalho mais conhecido é a figura do manequinho, instalada em uma praça pública no Bairro de Botafogo. Fixou-se definitivamente em Paris no fim da Primeira Guerra Mundial. No Salão Nacional de Belas Artes, conquistou a medalha de ouro de segunda classe em 1894, e a grande medalha de ouro em 1921. Sua obra integra o acervo de importantes instituições como o Museu Nacional de Belas Artes. Ali se encontra que uma de suas telas mais famosas, Arrufos, que traz o poeta e crítico de arte Gonzaga Duque como modelo; também o poeta se inspiraria no pintor para criar um personagem (agrário) do romance Mocidade morta (1899). Belmiro (’Barbosa’) de Almeida (Serro, 22 mei 1858 - Parijs, 12 juni 1935) was een Braziliaans kunstschilder, graficus en karikaturist. Hij werkte voornamelijk in een academische, aan de romantiek verwante stijl. Almeida bezocht de Academia Imperial das Belas Artes, waar hij in 1877 afstudeerde. In die tijd werkte hij reeds voor vooraanstaande Braziliaanse tijdschriften als karikaturist. Vanaf de jaren 1880 reisde hij regelmatig naar Europa. Van 1888 tot 1890 studeerde bij Jules Joseph Lefebvre te Parijs. Na zijn terugkeer naar Brazilië in 1890 werd hij docent aan- en later ook enkele jaren directeur van de Escola Nacional de Belas Artes in Rio de Janeiro. Hij zou echter voortdurend op en neer blijven reizen naar Europa en na de Eerste Wereldoorlog vestigde hij zich definitief in Parijs. Almeida werkte aanvankelijk in een academische stijl, met sterke wortels in de romantiek. Later toonde hij zich in Parijs echter ook geïnteresseerd in avantgardistische stromingen en zou ook zelf regelmatig experimenteren met modernistische stijlen. Almeida overleed in 1935, 77 jaar oud. Veel van zijn werk is te zien in het Museu Nacional de Belas Artes te Rio de Janeiro.
Back to Top