“Киңәш“ Габдулла Тукайнын 130 еллыгына

Киңәш (“Якын дустым...) Бастыру өчен Якын дустым! Сиңа миннән киңәш шул: Кешеләргә сереңне сөйләмәс бул. Эчеңдә нәрсә янганын үзең бел, Үзең кайгыр, үзең егъла, үзең көл. Ачып яшьрен хәзинәңне йөрәктән, Сөйләшмә бер дә артык сүз кирәктән: Кешеләр үзләрен анчак сөярләр, Бәхетсезләрнең өстеннән көләрләр. Алар ерткыч, алардан читтә бул син, Алар барда бүрең бер якта торсын. Серең белгәч кызартырлар йөзеңне, «Җүләр бу!» — дип ачырмаслар күзеңне. Кача күр, кош кеби, мактауларыннан, Хәбәрдар бул ки шунда ау барыннан. Әгәр басса сине бер-бер заманны Еламый йомшамас хәсрәт вә кайгы, — Утыр аулакка, кайда һич кеше юк, Сабыйдай, тәмле-тәмле күз яше түк. Килеп керсә берәү нәкъ шул чагында, Сиңа мин бер киңәш әйтим тагын да: Диген син: «Күзләрем никтер авырта, Өзелми яшь ага кич һәм дә иртә!»