Шумяць вербы.Александр Шломан

Шумяць вербы, каля грэблi Што я пасадзiла. Няма ж таго миленького, Што я палюбiла. Няма ж таго, дый не будзе, Паехаў далёка, А мне сказаў: “Расцi, дзеўка, Да майго прыезду“. Расла дзеўка, расла красна, Расцi перастала. Ждала, ждала миленького, Дый плакацi стала. Плачце, вочкi, плачце, кары - Такая ваша доля. Палюбiла миленького, Яго ж няма дома. Не я ж яго палюбiла, Палюбiла мацi. Заставiла сваю длньку Весь век гаравацi.