Ֆիդայական խոստում

ՖԻԴԱՅԱԿԱՆ ԽՈՍՏՈՒՄ Ֆեդայիք ունեին այսպիսի խոստում՝ Գիշեր ու ցերեկ մնալ լեռներում, Չգիշերել երբեք նա իր անկողնում. Գլուխ պիտ դներ հող ու քարերում: Ֆեդային չպիտի ընտանիք կազմեր Կամ վայելեր մի կյանք՝ նման երազի: Ավելի լավ էր՝ մեռնել անհատակ, Քան տեսնել հայրենիք՝ օտար լծի տակ: Ֆեդային էլ է եղել ծնողի ժառանգ, Արյուն է հոսել երակումը տաք, Բայց խոստում տվել՝ անկեղծ ու սրտանց՝ Պիտի պայքարեր սուրբ հողի համար: Հիմա մեզ էլ է կյանքը ստիպում Ունենալ այսպիսի մի սուրբ երդում՝ Հայրենիքի համար միշտ լինել արթուն, Երբեք չզիջել դաժան թշնամուն: Թշնամին թուրք է՝ հետնորդն օսմանցու: Տեղում թե դառնա մի խելուք գառնուկ, Միևնույնն է՝ իր երակներում Արյուն է հոսում վայրի գազանի: Թե գայլի ձագին պահես գրկիդ մեջ, Ինչքան գուրգուրես ու նրան սիրես, Հենց ձեռքիցդ փայտը ցած դնես, Առջևդ մի կատաղած գայլի կտեսնես: Մեծ Հեղափոխության տարուց մինչ այսօր Միշտ հոլովվել է՝ բառ «եղբայրություն»... ԹԵԿՈՒԶ ՎԵՐԵՎԻՑ ԱՍՏՎԱԾ ՑԱԾ ԻՋՆԻ, ՀԱՅՆ ՈՒ ԹՈՒՐՔԸ ԵՂԲԱՅՐ ՉԵՆ ԸԼՆԻ: