Հովհաննես Թումանյան “Սուտասանը“, Սիրված հեքիաթներ

ՍՈՒՏԱՍԱՆԸ Լինում է, չի լինում մի թագավոր։ Էս թագավորը իր երկրումը հայտնում է. «Ով էնպես սուտ ասի, որ ես ասեմ՝ սուտ է, իմ թագավորթյան կեսը կտամ նրան»։ Գալիս է մի հովիվ։ Ասում է. — Թագավորն ապրած կենա, իմ հերը մի դագանակ ուներ, որ էստեղից մեկնում էր, երկնքում աստղերը խառնում։ — Կպատահի՛,— պատասխանում է թագավորը։— Իմ պապն էլ մի չիբուխ ուներ, մի ծերը բերանին էր դնում, մյուս ծերը մեկնում, արեգակիցը վառում։ Ստախոսը գլուխը քորելով դուրս է գնում։ Գալիս է մի դերձակ։ Ասում է. — Ներողությո՛ւն, թագավո՛ր, ես վաղ պիտի գայի, ուշացա։ Երեկ շատ անձրև եկավ, կայծակները տրաքեցին, երկինքը պատռվեց, գնացել էի կարկատելու։ — Հա՜, լավ ես արել,— ասում է թագավորը,— բայց լավ չէիր կարկատել. էս առավոտ մի քիչ անձրև թափվեց։ Սա էլ է դուրս գնում։ Ներս է մտնում մի աղքատ գյուղացի, կոտը կռնատակին։ — Դո՞ւ ինչ ես ուզում, ա՛յ մարդ,— հարցնում է թագավորը։ — Ինձ մի կոտ ոսկի ես պարտ, եկել եմ տանեմ։ — Սի կոտ ոսկի՞,— զարմանում է թագավորը։— Սո՛ւտ ես ասում, ես քեզ ոսկի չեմ պարտ։ — Թե որ սուտ եմ ասում, թագավորությանդ կեսը տուր։ — Չէ՛, չէ՛, ճշմարիտ ես ասում,— խոսքը փոխում է թագավորը։ — Ճշմարիտ եմ ասում՝ մի կոտ ոսկին տուր։