Հովհաննես Թումանյան “Հառաչանք“: Կարդում է Վլադիմիր Աբաջյանը

Հովհաննես Թումանյան “Հառաչանք“ (հատված) Կարդում է Վլադիմիր Աբաջյանը: ՀԱՏՎԱԾ ԱՌԱՋԻՆ Մի քանի տարի սըրանից առաջ, Երբ որ հայրենիք էի ես գնում, Այն մըթին ձորում, ուր որ քաղցրավաչ Մեղեդու ձայնով Դեբեդն է վազում, Ժայռերի գլխին, ուր բազկատարած Աղոթք են անում Հաղպատ-Սանահին, Գիշերը հասավ, ու ես դադարած «Ղոնաղ» մնացի ծեր այգեպանին։ Նա տրտնջալով ծերության ընդդեմ Քըթքթում էր յուր ծառերի տակին. «Բարի օր, պապի», ու խոժոռադեմ Ծերը ետ նայեց ձեռքը ճակատին։ Մի կասկածավոր ու խիստ հայացքով Զննելուց հետո հոնքերը կիտեց, Սաստիկ սառնությամբ պատասխան տալով Դեպի յուր դափեն ինձ առաջնորդեց։ Նրա ետևից անխոս գընացի, Փընթփնթացնում էր նա իմ առաջին— «Մեր բանը պրծավ, երբ էս ձորերի Մըտերը սրանք էլ եկան սովրեցին։ Սա էր մնացել, սա էլ անպատճառ Մեր գլխին մի նոր կրակ է բերում,— Նոր դրած բեգյար, կամ իզուր մի շառ, Թե չէ ինչ ունի էս խուլ ձորերում։ Եկած կըլինի, որ խաբար տանի, Թե խելքը գլխին դեռ քանի գյուղ կա, Ով յուր դռանը անասուն ունի, Կամ որի կնգա աչքերում յուղ կա։ Կամ հին գերեզման քանդող կըլինի, Կամ թե կըհամրի ծմակի ծառերը, Կամ նրա համար, թե օրը քանի՞ Ձու են ածում մեր գյուղի հավերը... Ո՞վ գիտի, հիմա ով վեր է կենում Գլխին էս տեսակ գդակ է դնում...» Լռեց ծերունին ծանըր տնքալով Ու առաջ գնաց թին դիմհար տալով։ Իսկ երբ որ հասանք աղքատիկ դափին՝ Ինձ հըրավիրեց, և յուր ունեցած Շորի կտորը փռեց իմ տակին, Ինքը առաջիս մնաց լուռ կանգնած։ Ճերմակ գլուխը ապա բարձրացրեց, Հոնքերի տակից ազդու նայելով, Որոտող ձայնով այ