Дакота - Запалкі

Падымаю аскепкі зноў, я зьбіраю сваю любоў Зьберагаю таму, хто б здолеў утрымаць яе ў руках. Калі ўсё ты не зразумеў -- я губляю з табой спадзеў, Забіваю сябе я тую, у якой скуголіць страх. Захінае каханьня роў, я губляю сваіх сяброў, Каплі зь вейкаў у акіян салёных крыўдаў для мяне. Ды змаганьне ідзе за нас, я ў двубоі апошні раз, Я змарную сябе, што ведаў ты, хай Бог даруе мне! Страчу я вобраз свой, адлюструю яго пабітымі вокнамі, У астрог затулю, я каханьне спалю запалкамі мокрымі. Дзень і ноч -- усё ўн