Candan Erçetin SENSİZLİK

Bir garip hüzün çöker insana El ayak çekilince Tek başına kalırsın dünyada Etraf sessizleşince İnan bu ev alışamadı Hiç bir zaman sensizliğe Şimdi sensizlik oturyor Kalkıp gittiğin yerde Yalnızlığa elbet alışır bedenim Yalnızlıkla belki de başa çıkabilirm Çok zor gelse bile yaşar öğrenirim Sensizlik benim canımı acıtan Bir derin korku düşer ruhuma Duvarlar seslenince Karanlık oyun oynar aklıma Gölgeler dans edince İnan bana alışamadım Hiç bir zaman sensizliğe Şimdi sensizlik dolaşıyor