Onward, Christmen! St Olaf Song (Old Norse)

Here’s a song I wrote and performed again in Old Norse. Part four of my Sagas in Song series, this one is from Snorri Sturluson’s Saga of Saint Olaf - the saga is enormous, almost 300 pages, so it was quite interesting having to condense it. The refrain is based on St Olaf’s famous warcry: “Onward, onward, Christmen, Crossmen, Kingsmen!“, as recounted in the saga. He performed many miracles in his life and his body didn’t decompose after his death, leading to his official recognition of Sainthood. He’s Follow me on Spotify (The Skaldic Bard): If you’d like to support my work, you can do so here: Thank you for your kindness. Please do not redistribute my work without permission. Feel free to email me with any inquiries! Old Norse lyrics: Mun ek nú segja frá sǫgu Óláfs helga Noregr var hans óðal. Var tólf vetra gamall, er hann steig á herskip ok fór í hérnað fyrsta sinn. Óláfr sigldi til landa margra í víking. Bardaga háðu heiðna ok kristna báða við. Kom hann til Rúðu í Valland ok lét sik skíra. Var þat upphaf ferðar hans til heilagdóms eilífs. Þá er skírnavatnit sló hann, fylldisk hann heilags anda ok vánar til ættleifðar sinnar yfir Noregsríki ǫllu. Fram! Fram Kristmenn! Fram! Fram Krossmen! Fram! Fram Konungsmenn! Fram! Fram fyr Noregsland! Hann fekk heilaga anda, var sterkasti allra, hilmir sinna manna, yfirkonungr lands. Óláfr vilði þá sigla út til Jórsala en dreymði merkilegan draum, maðr kom til hans: “Far aftr til óðala þinna, þú munt vera konungr Noregs at eilífu”, þá sigldi hann. Yfir þeim eignum sátu útlendir menn, er átti faðir Óláfs ok hans faðir, hann ætlaði at heimta fǫðurarf. Fram! Fram, Kristmenn! Fram! Fram, Krossmen! Fram! Fram, Konungsmenn! Fram! Fram, fyr Noregsland! Var honum vel fagnat. Vilði ei gjalda skatt, en verja vilði hann oddi ok eggju land. Fór Óláfr á fund konunga fimm Upplanda. “Nauðsyn er á at reka af undirbrot þat, er Danir ok Svíar hafa yðr undir lagt”. Stóðu upp konungar þeir ok gáfu konungsnafn. Óláfr konungr sjalfr fylgði fram merkinu sínu fyr Nesjum ok rak Svein hlaðajarl ok Svía ór Noregi. Fram! Fram Kristmenn! Fram! Fram Krossmen! Fram! Fram Konungsmenn! Fram! Fram, fyr Noregsland! Lagðr inn var kross á konungs skjǫld stóra. Lét hann tíðir veita, þá herblástr blása. Var siðr konungs at rísa ok til kirkju ganga. Hann lagði á þat allan hug at heiðni taka af. Á hverju Þingi lét hann upp kristin lǫg lesa ok til konungs tekinn var um Noreg allan. En Knútr inn ríki Danakonungr vann England ok þóttisk eiga at erfðum Noreg allan ok vestrlǫnd breta. Fram! Fram Kristmenn! Fram! Fram Krossmen! Fram! Fram Konungsmenn! Fram! Fram fyr Noregsland! Óláfr hefr val. Danakonungr skal Noregsfólkit herja með mikit mannatal. Knútr dró saman óvígjan her í Danmǫrku ok krafði þess, at Óláfr gerisk maðr hans. Bauð Knútr fram ofrfé, bœndr urðu blekkðir. Óláfr krafði sér liðs, en bœndr snørum frá. Tók ráð þat at fara ór Noregi, þaðan sigldi í Hólmgarð. Vilði hann einhvern dag fara aftr til óðala sinna. Fram! Fram Kristmenn! Fram! Fram Krossmen! Fram! Fram Konungsmenn! Fram! Fram fyr Noregsland! Danir váru sterkir, Óláfr var án liðs, en Óláfs konungstígn var gefin af Dróttni. Skaut Óláfr til Guðs sínu máli ok bað hann láta þat upp koma, er hann sæi, at bezt gegndi. Sýndisk Óláfr Tryggvason konungi ok kvað: “Far aftr til ríkis með þeim styrk, er Guð gaf þér.” “Þat er konungsframi at sigrask á óvinum sínum, en vegligr dauði at falla í orrostu með liði sínu.” Fram! Fram Kristmenn! Fram! Fram Krossmen! Fram! Fram Konungsmenn! Fram! Fram fyr Noregsland! Haraldr hans bróðir ok trúlyndir drengir komu á fund konungs, er hann í land sigldi. Óláfr ok herr komu út á Stiklastaði. Hjálm gylltan á hǫfðu ok krosslagðan skjǫld hafði. Þórir hundr fjándi kallaði: “Fram, bóandmenn!”, en konungsmenn æpðu þá heróp ok mæltu svá: Fram! Fram Kristmenn! Fram! Fram Krossmen! Fram! Fram Konungsmenn! Fram! Fram fyr Noregsland! Þat var arfr hans! Hann var af ætt Haralds, Guð valði hann til valds! Þat var ríki hans! Óláfr gekk fram ór skjaldborg í ǫndurða fylking. Hann barðisk alldjarfliga ok marga menn hann vá. En snøri hann í móti Kálfi, er sár veitir. Þorsteinn knarrarsmiðr hjó til konungs með ǫxi. Þá lagði Þórir hundr spjóti til hans miðju. Kom blóð Óláfs á sár Þóris ok þar skjótt grǫri. Tólf mánuðum eptir fall hans var lík hans alhrein. Var atkvæði byskups at hann sannheilagr var. Fram! Fram Kristmenn! Fram! Fram Krossmen! Fram! Fram Konungsmenn! Fram! Fram, fyr Noregsland. Noregskonungr ey! Lík hans var jafnan hrein! Orðstírr hans aldrigi deyr! Hann sitr við helgu mey!